Mensen zitten vast achter schermen. Ze vinden geen rust, geen stilte want ze moeten praten, vergaderen, werken en hop… door naar de volgende online meeting. Rust en stilte: laat dat nou net de twee dingen zijn die we meestal niet hebben en er daarom des te meer naar verlangen. Het is goed ergens naar te verlangen. Het houdt ons scherp en onverzadigd. Als je alle rust en stilte van de wereld had, de hele tijd, zou je dan wel tot iets komen?
Ik moet het hebben van momenten, daarin moet het gebeuren; mijn verlangen een beetje inlossen. Weg van het scherm. Weg van de prikkels. Terug naar de bron. Uit stilte ontstaat creativiteit. Ik las een prachtig gedicht van schrijver Wendell Berry ‘How to be a poet’, maar het had net zo goed ‘How to be a human’ kunnen heten. Het gaat over stilte, om je heen en in jezelf en over geduld, over kennis, inspiratie en acceptatie en over wat er uit de stilte komt: woorden als gebeden, als gebeden die hun weg terug vinden naar degene die bidt.

How to be a poet

 Make a place to sit down. Sit down. Be quiet.
You must depend upon affection, reading, knowledge, skill – more of each
than you have – inspiration, work, growing older, patience, for patience joins time
to eternity. Any readers who like your poems, doubt their judgement.
Breathe with unconditional breath the unconditioned air. Shun electric wire.
Communicate slowly. Live a three-dimensioned life; stay away from screens.
Stay away from anything that obscures the place it is in.
There are no unsacred places; there are only sacred places and desecrated places.
Accept what comes from silence.
Make the best you can of it. Of the little words that come out of the silence, like prayers
prayed back to the one who prays.
Make a poem that does not disturb the silence from which it came.

Inge